Svochechora, povertayuchys’ z roboty, ya hotuyu cholovikovi vecheryu, sidayu za stil i chekayu yogo. Vin prykhodyt’, ya zapytuyu, yak vin proviv den’, vin vse rozpovidaye.
Naivshys’, cholovik vstayet’ zi stolu, vidsuvaye stilets’ nohoyu, vytyrayetsya kukhonnym rushnykom, yde, rozvalyuyetsya pered teleyizorom i pochataye na vsu huchnist’ vklyuchaty i peremykaty vsi kanaly, paralel’no holosno komentuyuchy vse, shcho bachyt’. Ya v tsey chas vse prybirayu, miyu posud, hotuyu napivfabrikaty na nastupnyy den’ i siadayu za stil – prydumuvaty sobi nove zanyattya, aby ne bachyty i ne chuty cholovika.
Vin meni ohytnyy. Ya zaymayu sebe tak, shchob ne zustritysya z nym v budynku do togo, yak vin zasne. Vzhe todi ya i sama ydu spaty, rozstashovuyuchys’ na svoємu boku lizhka. Yakscho meni ne shchastyt’ i u cholovika buvaye romanchynyy nastroj, ya prosto vidklyuchayu sviy mozok i namahayusya abstraguvatysya vid real’nosti.
Ale zh shche pіvroku tomu ya lyubyla svogo cholovika… Togo dnya vin povertavsya dodomu pislya tyzhnyevoy vidsutnosti. Ya vyrishyla vlashtuvaty yomu syurpryz: kupyla mylen’kyy buketyk i poyikhala na vokzal – zustrichaty cholovika.
